ခရုလေးနဲ့ နှင်းဆီပင်

The snail and the rose tree, original writer - Hans Christian Anderson

ခရုလေးနဲ့ နှင်းဆီပင်

ကြည်လင်သာယာတဲ့ နွေဦးရာသီအရောက်၊ ပန်းခြံလေးတစ်ခုရဲ့ ပတ်လည်မှာ အရွက်ထူထူ၊ အခွံမာသီးတွေရှိတဲ့ ဟေဇယ်ချုံတွေနဲ့ ကာရံထားတယ်။ ချုံပင်တန်းပေါ်ကနေ ကျော်ကြည့်လိုက်ရင် သိုးတွေနွားတွေ လာစားတတ်တဲ့ စားကျက်ကွင်းပြင်ကြီး ရှိပြီး ပန်းခြံလေးရဲ့ အလယ်တည့်တည့်မှာ ပန်းပွင့်နီနီလေးတွေ ပွင့်တဲ့ နှင်းဆီပင်လေးတစ်ပင် ရှိနေတယ်။ နှင်းဆီပင်လေးရဲ့ အောက်မှာ သူ့အခွံထဲသူ ကြီးကျယ်နေတဲ့ ခရုလေးတစ်ကောင်လည်း ရောက်နေတယ်။ "တစ်ချိန်မှာ သိမှာပေါ့။ ငါက နှင်းဆီပင်လို ပန်းတွေပွင့်တာထက်၊ ဟေဇယ်ပင်လို အခွံမာသီးတွေ သီးတာထက် သိုးဆိတ်နွားတွေလို စားသောက်စရာထုတ်ပေးတာထက် ပိုသာတာတစ်ခုခု လုပ်မယ့်သူကွ။" ခရုလေးက ပြောလိုက်တဲ့အခါ နှင်းဆီပင်က မေးတယ်။ "ကျွန်မရှင့်ကို အထင်မသေးရဲပါဘူး။ ဘာတွေလုပ်မှာလဲ ဆိုတာကိုတော့ ပြောပြပါဦးလား။" "ကျုပ် အချိန်ပေး စဉ်းစားရမယ်။ မင်းလို အလောတကြီး ထ,ထ,ပြီး ပန်းပွင့်တဲ့ကောင် မဟုတ်ဘူး။ စောင့်မျှော်စရာမရှိရင် ရင်ခုန်စရာ သိပ်မကောင်းဘူးလေ။" ခရုလေးက မြန်မြန်ပြန်ဖြေပြီး သူ့အခွံလေးထဲ ပြန်ဝင်သွားတယ်။ နောက်တစ်နှစ် ဒီလိုအချိန်မှာလည်း ခရုလေး နှင်းဆီပင်အောက်ကို ရောက်နေပြန်တယ်။ နွေးထွေးတဲ့ နေရောင်အောက်မှာ နှင်းဆီပင်ဟာ မနှစ်ကလိုပဲ လှလှပပ ဖူးပွင့်နေပြန်တယ်။ ခရုလေးက အခွံထဲကနေ ကိုယ်တစ်ပိုင်းထုတ်၊ ဦးချိုလေးဖြန့်လို့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို စူးစမ်းကြည့်ပြီး ပြန်ငြိမ်နေလိုက်တယ်။ "မထူးခြားပါလား။ အကုန်လုံး မနှစ်ကလိုပဲ။ ဘာမှတိုးတက်မလာဘူး။ နှင်းဆီပင်လည်း ဒီအရောင်နဲ့ ဒီပန်းပဲ ပွင့်တယ်။ ဒီထက်မပိုတော့ဘူး။" ဒီလိုနဲ့ နွေကုန်တော့ သစ်ရွက်တွေကြွေတယ်။ လေတွေတိုက်တယ်။ မိုးရွာတယ်။ ဆောင်းဦးရာသီကနေ ဆောင်းရာသီရောက်လို့ ရာသီဥတုဟာ ကြမ်းတမ်းပြီး အေးစက်စိုထိုင်းလာတယ်။ ဆီးနှင်းတွေ မဖုံးခင်အထိ နှင်းဆီပင်ဟာ ဝေနေအောင် ပွင့်လိုက်ပါသေးတယ်။ ဆီးနှင်းတွေကြောင့် နှင်းဆီပင် ငိုက်ကျသွားတဲ့အခါ ခရုလေး မြေထဲကို တိုးဝင်ပြီး ဝပ်နေတာကို မြင်လိုက်တယ်။ နှင်းတွေအရည်ပျော်ပြီး နောက်နှစ်သစ်ရောက်တဲ့အခါ သူတို့တွေ ဆုံကြပြန်တယ်။ "မင်းတောင် နှင်းဆီပင်အိုကြီး ဖြစ်နေပြီပဲ။ မင်းမသေချင်လည်း သေရတော့မယ်။ မင်းက လောကကြီးအတွက် အင်အားရှိသမျှတော့ အစွမ်းကုန် ဖူးပွင့်ခဲ့ပါရဲ့။ အရေးကြီးတာတစ်ခုတော့ ငါ့ဘာသာတွေးဖို့ အချိန်မရလို့ မင်းကိုမေးချင်တယ်။ ဒီလို သူများအတွက် ပန်းတွေ ပွင့်ပေးခဲ့ပေမဲ့ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် တိုးတက်ဖို့ကျ မင်းမကြိုးစားခဲ့ဘူး မဟုတ်လား။ ပန်းတစ်မျိုးတည်း ပွင့်တာကလွဲလို့ တခြားဘာမှလည်း ပိုမတတ်လာဘူး။ ငါပြောတာ မှားလား။ မင်းက ဒီလိုနေရင်းနဲ့ သစ်ကိုင်းခြောက် ဖြစ်တော့မှာ။ နားလည်ရဲ့လား။" "ရှင်ပြောမှ ကျွန်မကြောက်လာပြီ။ ကျွန်မ တစ်ခါမှ အဲ့လို မတွေးဖူးပါဘူး။" "ဘယ်တွေးမိမလဲ။ မင်းက တွေးဖို့ကြောက်တာကိုး။ မင်းစဉ်းစားသင့်တာက ဘာလို့ ပန်းတွေပွင့်ရလဲ။ ပန်းတွေ ဘယ်လိုပွင့်နေလဲ။ ဘာလို့ ဒီလိုပဲ ပွင့်ပြီး နောက်တစ်မျိုး မပွင့်နိုင်တာလဲ။ အဲ့လိုပေါ့ကွာ" နှင်းဆီပင်က ပြန်ရှင်းပြတယ်။ "ကျွန်မကတော့ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပဲ ပန်းတွေပွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒီတစ်မျိုးပဲ လုပ်နိုင်လို့ပါ။ နေရောင်ခြည်လင်းရင် နွေးတယ်။ လေပြေတိုက်ရင် လန်းဆန်းတယ်။ နှင်းရည်ကြည်လေးတွေ သောက်တယ်။ မိုးရေချိုးတယ်။ ကျွန်မဒီလိုပဲ အသက်ရှူပြီး ရှင်သန်ပါတယ်။ မြေကြီးထဲကနေ အာဟာရတွေ စားသုံးရတယ်။ ကောင်းကင်ပေါ်ကနေ အလင်းရောင်အားကိုလည်း ရတယ်။ ကျွန်မခံစားရသလောက်နဲ့ အမြဲတမ်း ကြည်နူးပြီး အမြဲတမ်း ပျော်ရွှင်နေမိတယ်။ အဲဒါကြောင့်လည်း ပန်းတွေပွင့်နိုင်တယ်။ ကျွန်မဘဝမှာ တတ်နိုင်တာ ဒီလောက်ပါပဲ။" "မင်းဘဝက မလေးနက်သလိုပဲ" ခရုက အားမလိုအားမရ မှတ်ချက်ချတယ်။ နှင်းဆီပင်က သိပ်မငြင်းတတ်ဘူး။ "ဟုတ်တယ်။ အားလုံးကို ကျွန်မ အဆင်သင့်ရနေတယ်လေ။ ဒါပေမဲ့ ရှင့်မှာဆို ပိုသာတာပေါ့။ ရှင်က လေးလေးနက်နက်တွေ စဉ်းစားတတ်တယ်။ ဉာဏ်ရှိတယ်ဆိုတော့ တစ်လောကလုံးအတွက် အတွေးအခေါ်တွေ ဖော်ထုတ်ပေးနိုင်မှာပေါ့။" "ငါတော့ မလုပ်ချင်ပါဘူး။ တစ်လောကလုံးနဲ့ ငါနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ဘူး။ ဘာတွေသွားလုပ်ပေးရမှာလဲ။ ကိုယ့်ဘာသာနဲ့ကိုယ်တောင် ကိုယ့်အခွံထဲမှာ ပြည့်ကျပ်နေတာ။" "ဒါပေမဲ့ ဒီလောကြီးထဲမှာနေတာ၊ ကျွန်မတို့အားလုံးက လောကြီးကို ကိုယ့်ဆီက အကောင်းဆုံးတွေ ပေးဆပ်သင့်တာပဲ မဟုတ်လား။ ကျွန်မဆို ကိုယ်ပွင့်တဲ့ နှင်းဆီပန်းပဲ ပေးဆပ်နိုင်တယ်။ ရှင်ကျတော့ ဒီလောက်အများကြီး တွေးခေါ်နိုင်တာပဲ။ တစ်ခုခု ပေးဆပ်ရမယ်ဆို လောကကြီးကို ရှင်ဘာပေးမလဲ။" "လောကကြီးက ကျုပ်ကို ဘာများပေးလို့ ကျုပ်က ပြန်ပေးဆပ်ရမှာလဲ။ အလကားတွေပါ၊ လောကကြီး ပိုစိုပြေအောင် တံတွေးပဲ ထွေးပေးလိုက်မယ်။ ကျုပ် အရေးမစိုက်ချင်ဘူး။ မင်းကဟုတ်တယ်၊ တခြားဘာမှ မလုပ်နိုင်လို့ ပန်းပဲပွင့်တာ။ ဟို ဟေဇယ်ပင်လည်း အသီးတွေသီးပေါ့။ သိုးတွေနွားတွေလည်း နို့တွေ သားရေတွေ ပေးပေါ့။ သူတို့သဘောနဲ့ သူတို့၊ ကျုပ်လည်း ကိုယ့်သဘောနဲ့ ကိုယ်ပဲ။ ကိုယ့်အခွံထဲ ကိုယ်နေတာ။ လောကကြီးထဲ မနေဘူး။" ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ ခရုက သူ့အခွံထဲကို ခေါင်းပါသွင်းပြီး အိပ်နေလိုက်တယ်။ "ဝမ်းနည်းစရာပဲ။ ငါ့မှာဆို သူ့လို ဝင်ခွေအိပ်စရာ အခွံမရှိဘူး။ ဒီတော့ ပန်းတွေပဲ ဆက်ပွင့်ရဦးမှာပေါ့လေ။ ပွင့်ဖတ်တွေ ကြွေရင်လည်း လေထဲလွင့်ကုန်ဦးမှာပဲပေါ့။" နှင်းဆီပင်ဟာ သူ့အကြောင်းသူ တွေးကြည့်တယ်။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်ဟာ နှင်းဆီတစ်ပွင့်ကို ဓမ္မတေးစာအုပ်ထဲမှာ အမှတ်တရ ညှပ်သိမ်းထားတာ တွေ့ဖူးတယ်။ မိန်းမပျိုလေးတစ်ယောက် သူ့နှင်းဆီပွင့်ကို ရန်ဘတ်မှာထိုးထားတာ တွေ့လိုက်တယ်။ ကောင်မလေးတစ်ယောက် နှင်းဆီပွင့်လေးကို နမ်းရှိုက်ရင်း ကြည်နူးနေတာ မြင်ဖူးတယ်။ ဘဝမှာ ဒါတွေဟာ အမှတ်ရစရာတွေပါပဲ။ ဒါလောက်နဲ့ပဲ နှင်းဆီပင် စိတ်ချမ်းသာနိုင်ပါပြီ။ နှင်းဆီပင်ဟာ ဘယ်လိုမှ စိတ်ထဲမထားဘဲ အချိန်မှန်မှန် ပန်းတွေဆက်ပွင့်တယ်။ ခရုလေးကတော့ အခွံထဲဝပ်နေရင်း လောကကြီးနဲ့ ဘာမှမဆိုင်သလို ခပ်တည်တည် ဆက်နေတယ်။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်တွေအများကြီး ကုန်လွန်လာတယ်။ ခရုလေးဟာ မြေကြီးပေါ်နေရင်းက မြေကြီးထဲရောက်ပြီး မြေကြီးပြန်ဖြစ်နေပြီ။ နှင်းဆီပင်လည်း အိုမင်းသေဆုံးပြီး မြေကြီးထဲ ရောက်နေပါပြီ။ အမြတ်တနိုးသိမ်းထားတဲ့ ဓမ္မတေးစာအုပ်ထဲက အမှတ်တရနှင်းဆီပန်းလေးတောင် အရောင်အဆင်း မရှိတော့ဘူး။ ဒါပေမဲ့ ပန်းခြံလေးထဲမှာတော့ တခြားနှင်းဆီပင်တွေ တခြားခရုလေးတွေ ဆက်ပြီးရှိနေကြတုန်းပါပဲ။ နှင်းဆီပင်တွေ ပန်းပွင့်နေချိန်မှာ ခရုလေးတွေက လောကကြီးကို အရေးမစိုက်ဟန်နဲ့ မြေပေါ်ကို တံတွေးထွေးကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ ပုံပြင်လေးဟာ အစကနေ ပြန်စပြီး တစ်ပတ်ပြန်လည်တယ်။ နှင်းဆီပင်တွေရယ်၊ ခရုတွေရယ် ရှိတဲ့ ပန်းခြံထဲက တစ်နေရာမှာ နှင်းဆီတစ်ပင်နဲ့ ခရုတစ်ကောင်ဟာ လေးလေးနက်နက် အကြောင်းအရာတွေ ဆွေးနွေးချင် ဆွေးနွေးနေလိမ့်မယ်။ ပန်းပွင့်ဖို့ တတ်နိုင်တဲ့သူက ပန်းတွေဆက်ပွင့်ပေးနေသလို၊ ညစ်ပတ်အောင် လုပ်တဲ့သူက လုပ်နေဦးမှာပါပဲ။

မူရင်း Hans Anderson ၏ The Snail and the Rose Tree ပုံပြင်ကို မရွှန်းမီ မြန်မာလို ပြန်ရေးပါသည်။
ထို့နောက် ဆက်ရေးပါသည်။
 - - - - -
နောက်ဆက်တွဲ

တစ်နေ့တော့ အဲ့ဒီပန်းခြံထဲကို ဗမာမလေးတစ်ယောက် ရောက်သွားတယ်။ သူမဟာ ခရုလေးတစ်ကောင်လိုပဲ နှေးတုံ့နှေးတုံ့နဲ့မို့ သူမကိုယ်သူမ စိတ်ပျက်နေတာပေါ့။ အဲဒါကိုသိတဲ့ ခရုလေးတစ်ကောင်ဟာ ကောင်မလေး အားမငယ်ရအောင် တရွေ့ရွေ့သွားတဲ့ သူ့ကိုယ်ခန္ဓာလေးနဲ့ ခြံစည်းရိုးတိုင်ပေါ်ကို တက်ပြတယ်။ နှေးကွေးတဲ့ မိန်းကလေး မပုကြွယ်ဟာ ခရုသေးသေးလေး ခြံစည်းရိုးပေါ် ကြိုးစားတက်နေတာကို ကြည့်ရင်း လေးစားအားကျပြီး အတုယူလိုက်သတဲ့။ အဲသည်ကစပြီး "မပုကြွယ်နဲ့ ခရုငယ်" ဆိုတဲ့ သင်ခန်းစာပုံပြင်လေးတစ်ခုပါ ခရုအသိုင်းအဝိုင်းမှာ ကျန်ရစ်တယ်။ အဲ့သည်ခရုလေးဟာ ပန်းပွင့်တာထက်၊ အသီးသီးတာထက်၊ စားသောက်စရာပေးတာထက် ပိုသာအောင် လုပ်ပြမယ်လို့ ကြွေးကြော်ခဲ့တဲ့ ခရုလေးရဲ့ မြေးမြစ်တွေထဲက တစ်ကောင်ပေါ့ကွယ်။ ပေးလိုက်တဲ့ သင်ခန်းစာလေး တစ်ခုနဲ့တင် စာတင်ခံရလောက်အောင် ကြီးကျယ်သွားတာပါပဲ။ ကျန်တဲ့ခရုတွေကတော့ ထုံးစံအတိုင်းပေါ့ကွယ်။